Week 46: Streetwise

Morris heeft het er de hele middag over. Een ander jongetje heeft hem op de grond geduwd. Hij begrijpt er niks van. Mijn verstand zegt me dat ook teleurstelling en verdriet bij het leven horen en dat Morris moet leren dat niet iedereen even aardig is. Maar iedere vezel in mijn lijf schreeuwt: 'blijf van mijn kind af!' Ik wil hem in mijn armen nemen en hem voor altijd binnen houden. Zodat hij niet gekwetst kan worden, zodat hij puur en onschuldig blijft. Ik wil hem het perfecte leven schenken, zonder problemen en pijn. Maar hoe perfect is dat? Dus stuur ik hem toch maar weer naar school. En de volgende dag is Morris alles alweer vergeten en rent hij met zijn grote rugzak op zijn magere schoudertjes voor me uit. Kinderen zijn flexibeler dan hun ouders lijkt het...

Mare rent zo hard als haar beentjes haar dragen kunnen achter Morris aan. En soms ga je dan plat op je snuit. Met als gevolg een bloedneus en een gehavend gezicht. Mare is al snel weer vrolijk. Maar waarom doen al die volwassenen om je heen dan toch zo bezorgd? Iedere keer als iemand aan Mare vraagt wat er is gebeurd, krimpt ze ineen en drukt ze verlegen haar gezichtje tegen mij aan. Alsof ze de pijn ineens weer voelt. 

Ik zou weleens in die kleine kopjes willen kijken. Maak ik de problemen in hun leven te groot? Hoe lang blijven ze rondlopen met dat kleine kinderverdriet? Denken ze er 's nachts ook nog aan? Schrikken ze er van wakker? Of ben alleen ik dat? Loslaten versus beschermen, een fragiel evenwicht. 

Deze week twee foto's van onze streetwise kinderen...