zondag 20 juli 2014

Camper adventures | Part 4 | Midi-Pyrénées



De fotospam al zat? Wees gerust, dit is het laatste deel. Kun je er geen genoeg van krijgen? Geen zorgen, eenmaal thuis ben ik heus niet gestopt met fotograferen. Vanuit Spanje zochten we een laatste stop voordat we echt flink kilometers richting huis gingen maken. Dat werd een klein plaatsje in de Midi-Pyrénées. Dat klinkt heel bergachtig en avontuurlijk, maar de Midi-Pyrénées is een grote streek en in het noordelijke gedeelte van de streek is er geen berg te zien. Wel heuvels, en dat is al erg genoeg als je zo dom bent om in de hitte je fiets te pakken. We belandden bij een Nederlands stel, die hun geluk in Frankrijk hadden gezocht. Ze hadden een chambre d'hôtes, maar ook een veldje waar je je camper op neer kon zetten. Heerlijk om in het Nederlands te kunnen overleggen over de bocht die we langs de schuur moesten nemen om het veld op te rijden. Dat was in het Frans toch wat moeizamer gegaan. We haalden de bocht en parkeerden naast Ricard en Yogi, de ezels. Die je overigens veelvuldig terug zult zien in deze fotoserie. Het leek wel of ik allen foto's had van de kinderen, wel iedere keer met een ander outfitje aan, en de ezels. Eigenaar Coen (Morris was best wel weg van Coen, what's in a name) kwam gelijk met een opblaasbadje aanlopen, want het was best wel warm. Dus stoeltjes uitklappen, de kinderen het bad inkieperen en 's avonds aanschuiven bij Ilse, de gastvrouw, die ook nog eens lekker bleek te kunnen koken. 













Kijk nou hoe heerlijk kneuterig en Pippi Langkous dat eruitziet. Beats de viersterrencamping met animatie anytime. De animatie werd hier verzorgd door de beesten: de ezels uiteraard, hond Lina en een berg katten. Her en der waren speelhoekjes verscholen in het groen en ook binnen was een hele lading boekjes, autootjes en poppen te vinden. De tweede dag besloten we het avontuur iets verderop te zoeken en naar een meertje in de buurt te gaan. Het was pinkstermaandag dus heel de omgeving was uitgelopen om op het strandje te hangen en een duik in het koele meertje te nemen. Morris en Mare rommelden wat aan met zand en water en spotten uiteraard weer de glijbaan.







Daarna was het uiteraard weer tijd om de ezels te voeren en voor een bakje kwark maakte Mare ook altijd wel wat tijd vrij in haar schema. Voor niet veel meer dan dat overigens, want wat is dat een slechte eter als alles anders is dan anders. Brood kregen we er met geen mogelijkheid in, fruit af en toe, en zuivel en warme pasta- of rijstprak ging wel okee. En dat de chips, ijsjes en koek een andere wikkel hadden maakte dan natuurlijk weer helemaal niets uit. Je bent een peuter of je bent het niet.



Omdat het vanaf de Midi-Pyrénées nog een flink eind rijden is, was het plan eigenlijk om de volgende dag al te vertrekken, maar we konden het niet laten en bleven nog een dag langer. We hadden immers nog helemaal niet gefietst en reden al wel anderhalve week met twee fietsen rond. Dus... So far, so good. Het plan was als volgt: langs twee wijnboederijtjes fietsen, wijn kopen voor het thuisfront en weer terug. Alleen hadden we allebei niet zo goed opgelet bij de uitgebreide uitleg van Ilse (sorry Ilse) en de foto die Coen met zijn mobiel van de kaart had gemaakt was ehm... niet zo duidelijk. Dus zijn we op goed geluk gaan rijden. De eerste wijnboerderij was vlakbij en was zelfs voor ons moeilijk te missen. Met ons halfbakken 'middelbareschoolFrans' kochten we een paar flessen wijn van een oude wijnboer en bonden deze onder de snelbinders. Op naar de volgende boerderij. Dat was een wat groter raadsel, dus besloten we maar 'gewoon' een rondje te gaan fietsen. Juist. Heuvels. Oh ja. Halleluja voor de fiets van oma Ineke met versnellingen zodat ik nog enigzins fatsoenlijk omhoog kon komen. Arme Coen had minder geluk, want die reed op mijn fiets en daar kom ik bij het stoplicht al amper mee weg, laat staan dat ik er graag Franse heuvels mee op zou fietsen. Vergeet ik bijna te zeggen dat de omgeving best wel mooi was, voor zover we die tussen het puffen en steunen door meekregen. Compleet met wijngaarden, groene velden, wilde herten en op zo'n beetje ieder boerderijtje een kasteeltorentje. Na een kilometer of tien hielden we het voor gezien en besloten we dat we beter sportief konden doen in het zwembad op het kampeerterrein. Voeg daar ijs en ezels (uiteraard) aan toe en iedereen was weer tevree. 








Okee, dan sluit ik deze fotoserie af met wat reclame: zie Les Escaliers als je ook eens naar bovenstaand adres wilt, twee foto's van de terugreis en een laatste anekdote. Op de allerlaatste camping waar we verbleven, vlak boven Parijs, dachten we even snel te parkeren voor de nacht. Eigenaar van de camping was er niet, maar zei ons zelf een plek uit te kiezen en de volgende dag te betalen. Zo gezegd, zo gedaan. Aan de rand van de camping spotten we een paar lege groene veldjes langs een klein stroompje. Mooi plekje voor ons dachten we en we reden vol vertrouwen het grasveld op. Een klein stukje, want al snel zat de camper muurvast. Een leuke attractie voor de overige kampeerders, want al snel verzamelden zich enkele mannen met goede raad. Maar duwen hielp niets. Planken onder de wielen ook niet. Het verhaal eindigde met een shovel die tevoorschijn werd getoverd om de camper uit de modder te trekken. Uiteindelijk maar gewoon op het grindpad gekampeerd. And on that bombshell... goodnight!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten