Out and about: Punta Ala / part one

Begin september brachten wij een week in Italië door samen met Hans, Annet, Bob, Rosa en later ook Koos. Het merendeel van de tijd zaten we op een klein strandje in de haven van Punta Ala. Rustig, soms haast uitgestorven, alleen bezocht door enkele locals. Oudere dames die de hele middag al keuvelend heen en weer door de branding liepen en die altijd wel een lief (althans daar gingen we vanuit) woordje voor de kinderen over hadden. Een enkele ouder met een kind. Aan het einde van de middag was het er heerlijk. Licht bewolkt, een aangename temperatuur. Het perfecte nazomerweer. 

Ook de kinderen vermaakten zich opperbest. Morris en Bob plunderden de voorraad gevonden voorwerpen. Ik zal nooit vergeten hoe ze plots uit een tent tevoorschijn kwamen en triomfantelijk een surfplank met zich mee sleepten. Het plankje lag niet voor niets bij de gevonden voorwerpen, er was weinig meer van over, maar dat kon de pret niet drukken. Ook de snackautomaten waren erg in trek bij de jongens. Honderden keren hebben ze op de knopjes staan drukken. Gewoon omdat het kon. Of wellicht in de stille hoop dat er ineens een ijsje naar beneden zou kukelen. Morris ging als een directeur met zwembandjes om op een stoel zitten en besloot dat deze tent een circustent was. Waarop Bob een tribune begon te bouwen en stoel na stoel de tent in sjouwde.

Rosa en Mare onderzochten hoe je zo vies mogelijk kon worden. Rosa probeerde de 'ik-stop-alles-in-mijn-mond-tactiek' en Mare was meer van de 'ik-rol-languit-door-het-zand-methode'. Heel hard heen en weer rennen en dan opzettelijk een schuiver maken vond Mare ook hilarisch. Totdat ze een keer echt flink op haar snufferd ging, maar dan is het leed ook weer snel geleden.