Out and about: A day in the park

Gotta love spring... Een middag naar het park voelt als een luxe vakantie naar een ver oord. De kinderen vermaken zich opperbest in de speeltuin en het park en de camera en ik zitten er in het zonnetje bij. Heerlijk.

Follow my blog with Bloglovin

Week 17: Zoekplaatjes

Wanneer is een portretfoto een portretfoto? Deze week vond ik de foto's waarop Morris en Mare nauwelijks herkenbaar zijn het mooiste. Lekker scharrelen in het park, madeliefjes uit de grond trekken, steentjes in de put gooien, hier en daar een stok oppikken. Die twee kleine hummels lopen steeds verder bij me weg, zonder op of om te kijken. Mooi om te zien hoe ze vol vertrouwen door het park dartelen. Steeds groter en toch zo klein nog.

Outtakes: Verdriet

Het is heel verleidelijk om iedere week de vrolijke foto's te kiezen. Morris lekker aan het spelen, Mare met een brede glimlach. De momenten die je je wilt herinneren. Maar het leven bestaat uit meer dan dat. Driftbuien, ruzie, teleurstelling. Verdriet hoort er ook bij. En ook al wil je op het moment zelf dat de ruzie bedaard is en de tranen gedroogd, later wil je mogelijk nog eens terugblikken op het leven zoals het echt was. Niet het rozewolkerige beeld van een jeugd vol gegiebel en plezier, maar ook het gejengel, geduw en gedonder. En zelfs de tranen. En stiekem vind ik deze foto van Mare gewoon hartstikke mooi (sorry Mare, ik vind je een lieverd, echt). Helaas weet ik niet meer waarom ze nu zo'n verdriet had. Het zal wel iets met afpakken en dat-was-nu-net-mijn-lievelingsspeeltje te maken hebben. 

Week 16: Spring is here!

Sun is shining, the weather is sweet... Naar buiten dus! Morris en Mare vermaken zich prima in de speeltuin. Mare dribbelt heen en weer op haar babyroze ballerina's. De enige schoentjes die ze tolereert. Ze mogen zelfs mee naar bed (niet aan haar voetjes, maar in haar armen, als ware het haar kindertjes). Op de trap omhoog en je dan boven realiseren dat naar beneden klimmen een stuk griezeliger is. Maar o wee, als je moeder je de helpende hand biedt. Als een malle tekeer gaan op de wipkip. Lachen om je broer die boven op het speelhuis (oh nee, het was een station... of toch een wasmachine?) staat te dansen. Mare begint steeds meer haar grenzen te verkennen en te verleggen. Ze waggelt door de straat en verdwijnt zo het hoekje om, op zoek naar steentjes om in haar broekzakken te stoppen. Daarom deze week twee foto's van Mare die buiten steeds meer in haar element begint te raken.

Over stenen gesproken. Morris kan er ook wat van. Regelmatig vind ik er een paar in zijn broek. Of in de wasmachine. Stokken zijn ook favoriet. Als ik Morris niet meekrijg naar huis, omdat hij tot in het oneindige van de glijbaan af wil, stel ik hem een mooie stok in het vooruitzicht. Dan weet hij niet hoe snel hij mee moet komen. Om vervolgens de hele terugweg Mare met die stok te irriteren en hem thuis ergens midden in de kamer te laten slingeren. 

Vandaag had Morris zijn zinnen gezet op iets geheel anders. Een brood. Een heel brood, niet gesneden, met zwarte pitjes. Hij heeft duidelijk te vaak naar Knofje gekeken. En omdat het zulk heerlijk weer was gingen we lopend op pad naar de buurtsuper. Mare schuifelde voor ons uit en Morris en ik liepen hand in hand en wachtten geduldig als Mare weer eens een plantje, steentje of stuk vogelpoep vond. Dat stuk poep mocht ze van mij overigens niet van de stoep peuteren, wat tot een kleine meltdown leidde. Verder een fijne wandeling, we zijn blij dat het eindelijk lente is. En Morris kreeg zijn brood. Een heel brood, wel gesneden, met bruine pitjes. 

We zijn overigens ook altijd blij als Coen weer thuis is. De kinderen zo mogelijk nog meer dan ik. Als ze buiten gerommel horen stuiven ze de gang op, allebei luid 'papa' roepend. En soms komt Coen dan zo de kamer binnen, met op elke arm een kind. Deze week dus een foto van Morris, samen met zijn geliefde papa en zus. 

Nog meer mooie foto's van kindjes zien? Kijk dan ook eens op de site van Anki: www.zilverblauw.nl. Werkelijk een lust voor het oog voor iedereen die van mooie, kleurrijke beelden houdt. Van heerlijk eten, mooie designproducten, alledaagse beslommeringen, maar dus ook iedere week een aantal prachtige foto's van haar kinderen!

Week 15: Loslaten

Als we Mare naar bed brengen, moeten we dikwijls een speeltje uit haar vingers wrikken. Mare heeft een aantal kleine rommeltjes die ze met zich mee draagt als haar kostbaarste schatten. Vandaag waren dat een miniatuur pakje pasta (een mini van een zekere supermarktketen), een oud gummetje en een plastic beertje uit een surprise-ei. 's Ochtends vouwt ze haar handjes eromheen om ze niet meer los te laten tot bedtijd. En als je dan de hele dag je speeltjes succesvol vast hebt weten te houden en je hebt weten te verweren tegen de aanvallen van je grijpgrage broer... en je moet dan je speeltjes loslaten alleen maar omdat je naar bed moet (waar je er juist zo heerlijk rustig mee zou kunnen frummelen)... Dan ben je dus niet blij. Boos gaat Mare naar bed. De volgende ochtend, als het rolgordijntje langzaam omhoog schuift en de eerste zonnestralen op Mares bedje vallen, schiet ze gelijk omhoog. Ze springt kaarsrecht in de houding en strekt haar arm uit. 'Diiiieeeeee!' Oftewel: Geef Me Mijn Speeltjes Terug! NU!

Gisteren sloop ik naar boven om een foto van Mare in diepe slaap te maken. Dat rolgordijn is echter niet zo handig als je wilt fotograferen. Mare lag in een soort dubbelgevouwen yogahouding met haar neus op een meegesmokkeld boekje te slapen. Uiteraard werd ze bij de eerste straal licht al wakker. 'Booooo!' riep ze uit (zo heet het boekje) en ze sloeg gelijk haar boek open. Morris vroeg zich ondertussen af waarom het maar duurde en duurde en stommelde de trap op. Dat gezichtje van Mare toen Morris haar kamer binnen kwam stuiteren: onbetaalbaar. 

Daarom deze week vier foto's van Mare, met linksonder de 'hee-daar-heb-je-Morris-en-die-is-zo-grappig-snoet'. 

Als Mare haar middagslaapje doet, gaan Morris en ik vaak even samen naar buiten. Vaak moet de bal mee. De meeste kinderen gaan dan voetballen. Morris niet. Hij draagt de bal mee als een trofee onder zijn arm. De bal gaat mee in het speelhuis, op de glijbaan en op de schommel. Loslaten, daar doet Morris niet aan (goh, dat heeft ie gemeen met zijn zus, zou het een familietrekje zijn?), stel je voor dat iemand zijn geliefde bal afpakt. Op de foto links overigens geen bal, die is Morris net voorgegaan de glijbaan af. 

Week 14: Zon en water

Morris en Mare. Een paar apart. 

Mare wordt steeds meer een dametje. De afgelopen weken is ze druk in de weer met alle losse kledingstukken die ze maar kan vinden. Een sjaal van Morris slaat ze twee keer om haar nek. Twee beentjes in een onderbroek van Morris en het is een rokje ('Hee! Dat is mijn onderbroek!' Morris was het er niet helemaal mee eens). Deze week een foto van Mare die heerlijk in het zonnetje op de bank zit. Ze bestudeert in alle rust een molentje dat ze net uit elkaar gepeuterd heeft. 

En dan hebben we onze Morris. 'Morris, niet van het badwater drinken. Morris!' Te laat, Morris duikt er vol enthousiasme in. Tja, schoon van buiten, schoon van binnen?

(En voor degenen die zich afvragen waarom deze post 'Zon en water' heet... Mare zit in de zon en Morris in het water... zo simpel kan het zijn...)

Week 13: Kilometers maken

Net terug van een paar dagen in Zeeland. Knus boekjes lezen op de bank, smullen van softijs (het is tenslotte al lente), op en neer stuiteren in het speelhuisje, paashazen zoeken in de tuin, samen van de hoge glijbaan af, verstoppertje spelen achter je slaapzak, de koude wind trotseren en kilometers maken. Morris buiten, toen we van het piratenschip via de duinen naar het strand liepen (het lijkt wel een aflevering van Dora) en Morris enthousiast de trappen op en af klom. En Mare binnen, terwijl ze het hele huis doorwandelde, met een triomfantelijke grijns op haar gezichtje!