Outtakes: Bad

Kon het toch niet laten nog twee mooie plaatjes van Mare te plaatsen. Mare in bad en Mare net na het bad. 

Week 39: Peekaboo!

Kiekeboe en verstoppertje spelen blijven favoriet bij Morris en Mare. Deze week een foto van Morris die zich verschuilt in zijn 'huis' (oftewel onder zijn dekbed) en van Mare die denkt dat ik haar niet kan zien achter een kussen op Morris zijn leesstoel (de stoel waar we iedere avond een verhaaltje voorlezen). 

Out and about: Punta Ala / part two

En als je dan toch in een prachtig gedeelte van Italië bent, kan je het niet maken om niet een stuk het binnenland in te rijden en wat cultuur op te snuiven. Dus vroeg uit de veren en met een overlevingspakket en alle kinderen de auto in om Siena te bezoeken. Hierboven het uitzicht toen we de parkeergarage uitliepen. Dat beloofde al wat! En ook al liepen er massa's toeristen, het was wel zo ongeveer zoals ik me een mooie Italiaanse stad had voorgesteld. Veel pracht en praal. En op iedere hoek gelato! Renate en de kinderen ook weer tevreden! ;)

Het plein (Piazza del Campo) was favoriet bij de kinderen. Toeristen liepen af en aan en Bob en Morris bleven rustig zitten. Stiekem schoven ze steeds iets verder van ons weg. Rolden over de stenen. Gingen vlak voor vakantiegangers zitten om ze eens diep in de ogen te kijken. Renden heen en weer. Vulden drinkflessen bij met vers drinkwater. Aan de rand van het plein aten we pizza, met zo'n lekkere knapperige dunne bodem. En we bekeken de kerk. Van buiten. Niet van binnen en daar was Bob het niet helemaal mee eens, want hij moest toch voor een auto bidden. Na een mierzoet ijsje was het gedaan met de aandachtsspanne van de kinderen en was het tijd om weer te vertrekken. We'll meet again, Siena. 

Wat dichter bij Punta Ala, en wat minder groots en indrukwekkend lag Castiglione della Pescaia. Goed voor een kort uitstapje met kleintjes. Mare klauterde helemaal zelf omhoog in het dorp naar het kasteel. We bewonderden het uitzicht en dronken er een sapje. Waar we tot grote vreugde van de kinderen schaaltjes chips bij kregen. 's Ochtends vroeg. We aten aan zee en Morris zou Morris niet zijn als hij niet op afstand een glijbaan zou spotten. Rustig eten was er niet meer bij, gespeeld moest er worden. En geef hem eens ongelijk. Je kunt je toch geen mooier plekje bedenken om te spelen dan hier?

Out and about: Punta Ala / part one

Begin september brachten wij een week in Italië door samen met Hans, Annet, Bob, Rosa en later ook Koos. Het merendeel van de tijd zaten we op een klein strandje in de haven van Punta Ala. Rustig, soms haast uitgestorven, alleen bezocht door enkele locals. Oudere dames die de hele middag al keuvelend heen en weer door de branding liepen en die altijd wel een lief (althans daar gingen we vanuit) woordje voor de kinderen over hadden. Een enkele ouder met een kind. Aan het einde van de middag was het er heerlijk. Licht bewolkt, een aangename temperatuur. Het perfecte nazomerweer. 

Ook de kinderen vermaakten zich opperbest. Morris en Bob plunderden de voorraad gevonden voorwerpen. Ik zal nooit vergeten hoe ze plots uit een tent tevoorschijn kwamen en triomfantelijk een surfplank met zich mee sleepten. Het plankje lag niet voor niets bij de gevonden voorwerpen, er was weinig meer van over, maar dat kon de pret niet drukken. Ook de snackautomaten waren erg in trek bij de jongens. Honderden keren hebben ze op de knopjes staan drukken. Gewoon omdat het kon. Of wellicht in de stille hoop dat er ineens een ijsje naar beneden zou kukelen. Morris ging als een directeur met zwembandjes om op een stoel zitten en besloot dat deze tent een circustent was. Waarop Bob een tribune begon te bouwen en stoel na stoel de tent in sjouwde.

Rosa en Mare onderzochten hoe je zo vies mogelijk kon worden. Rosa probeerde de 'ik-stop-alles-in-mijn-mond-tactiek' en Mare was meer van de 'ik-rol-languit-door-het-zand-methode'. Heel hard heen en weer rennen en dan opzettelijk een schuiver maken vond Mare ook hilarisch. Totdat ze een keer echt flink op haar snufferd ging, maar dan is het leed ook weer snel geleden.

Week 38: Vier

Morris werd vier deze week. Vier. Sinds een paar weken ga je naar school. Van een veilig en vertrouwd kinderdagverblijf naar de grote school. Laagje voor laagje wordt de onschuld van je afgepeld. Je begint praatjes te krijgen, wordt soms boos als ik je ergens bij probeer te helpen. Die tijd is voorbij mama. Ik ben niet langer je kleine jongen. Je durft hoger dan hoog te klimmen, meters boven de grond te slingeren, je eet beter, communiceert duidelijker en hebt hele verhalen over piraten. In sneltreinvaart wordt je groter. Je doet het geweldig, ik ben zo trots op je! En of je nu wilt of niet, je bent en blijft toch altijd mijn jochie. Maar ik beloof je dat ik me niet al te plakkerig zal gedragen op het schoolplein! ;)

En een jongen van vier rijdt uiteraard niet meer op een driewieler, maar op een stoere haaienfiets. Dus daar zorgden opa en oma voor. Op Morris' verjaardag stonden ze voor de deur met een mysterieus pakket. Iets groots onder een gestreept laken. Na tig keer op de haaientoeter gemept te hebben was het tijd voor een rondje op de nieuwe fiets. Kijk em gaan! En kijk oma multitasken met aan elke hand een kleinkind! :)

Uiteraard ook deze week weer een foto van Mare, die Morris en papa nauwlettend in de gaten houdt terwijl ze bovenop het klimrek allerlei fratsen uithalen.

Week 37: Familie

Het mooiste van onze tijd in Italië was toch wel om de interactie tussen de kinderen te zien. Morris en Bob die de halve vakantie doorbrachten in een paar grote tenten op het strand. Stoelen erin slepen, duizend maal alle knopjes van de snackautomaten in drukken, de gevonden voorwerpen plunderen: dan weer kwamen ze triomfantelijk met een surfplankje naar buiten gelopen, dan weer met paaltjes om het strand af te zetten. Mare, Bob en Morris die gierend van de lach door het huis rennen. Dan weer zijn ze monsters, dan weer haaien. Op het drukste plein van Siena trekken ze zich niks aan van alle toeristen en gaan ze compleet hun eigen gang. 

Daarom deze week een foto van die vier kleintjes. Een van Mare en Rosa, die elkaar eens goed bestuderen op een strandstoeltje. En Morris en Bob, tegen elkaar aangedrukt in een speedboot. 

Week 36: Op vakantie met een vliegmasjien

Waar we nu precies heen gingen dat wist Morris niet, maar dat we met een vliegtuig gingen, dat moesten we vaak genoeg horen. De reis was stukken interessanter dan de bestemming. Eenmaal in het vliegtuig had Morris het na een half uur al wel weer gezien. Gelukkig bleek de bestemming best wel mooi. Behoorlijk mooi. En het gezelschap was fijn. Behoorlijk fijn. Morris en Mare vermaakten zich opperbest met neefje Bob en nichtje Rosa. En wij hadden onze handen vrij (sort of) en konden ook eens met andere volwassenen praten. Het was goed. Een mooi einde van de zomer. 

Week 35: Feest

Oom Hans en tante Annet stapten deze week (letterlijk en figuurlijk ) in het huwelijksbootje en uiteraard waren wij ook van de partij om dit samen met hen te vieren. Een dag vol liefde, stralende gezichten en rondrennende kinderen. Oh en verrukkelijke tiramisu! Morris vond de boot het mooist ('ik vind het leuk op de boot!'), Mare het achtervolgen van kipjes in de hortus.