Het jaar is om, 52 weken voorbij. En voor iedere week (okee ik geef toe, sommige weken waren iets langer of korter dan andere) heb ik een foto. Een moment bevroren, een lach, een traan, een gebaar. Dit project heeft mij door een moeilijk jaar geholpen. In tijden van verdriet, angst en onrust kon ik me richten op mijn Morris en mijn Mare. Ze maken mijn hart lichter en mijn hoofd leger (op de goede manier!) Kon ik me verplaatsen in hun wereld, die af en toe nog zo simpel en overzichtelijk is. Genieten van de kleine dingen, waar zij zich nog over verwonderen. Meegiebelen met kiekeboe, meejuichen als er weer een mooi meesterwerk gefabriceerd werd.
Deze 104 portretten zijn een document van het jaar 2013. Gretchen Rubin schreef ooit: 'The days are long, but the years are short'. Ook al zijn de dagen soms eindeloos en monotoon, gevuld met gejengel en rommel, dit zijn ook de dagen waar ik naar terug zal verlangen als Morris en Mare allang niet meer op schoot willen zitten of zelfs niet meer samen met mama op de bank een filmpje willen kijken. Als ze hun eigen weg gaan zoeken in het leven en hun jeugd achter zich laten. En daarom ben ik blij dat ik kleine snippers van die jeugd heb vastgelegd. Mares bolle toet en piekhaartjes die plaatsmaakten voor een fijner koppie en krulletjes. Morris die dapper met zijn surfplank de zee in stormde en zijn eerste ritjes maakte op zijn haaienfiets. En ook al sta ik zelf niet zo vaak op de foto's afgebeeld, toch vertellen deze plaatjes ook wat over mij. Over hoe ik het moederschap ervaar. Over mijn emoties die sinds de komst van deze twee hummels uitvergroot lijken. Angst dat ze wat overkomt, frustratie als ze niet doen wat jij wilt - en dat voelen ze uiteraard perfect aan, die etters :) - boosheid als iemand aan je kinderen komt, maar vooral, vooral de allesoverweldigende liefde die ik voor ze voel. Precies zoals ze zijn. Meestal erg leuk, maar af en toe ook strontvervelend. En dat is op dat moment natuurlijk niet leuk, maar als je dan later een foto terugziet van Mare met een heel boos hoofd (omdat ze een patatje moest eten, een patatje!), kan je zelfs die driftbui wel waarderen. En als ik dit jaar iets heb geleerd, dan is het wel om dankbaar te zijn voor familie en dat je je leven mag delen met lieve mensen om je heen.
Daarom sluit ik dit jaar af met twee foto's van Morris en Mare bij de opa's en oma's thuis. Mare bij oma Ineke op schoot en Morris met oma Mathilde op de achtergrond. En allebei met ruitjes aan, het lijkt wel of ik het erom doe! :)
