26/52

'A portrait of my children, once a week, every week, in 2014'

Morris: Flying a kite with his aunt
Mare: Having fun in the sand with her cousin

Ter gelegenheid van de verjaardag van oma een heel weekend weg met alle neefjes en nichtjes. Alle kleinkinderen bij elkaar, ik vind het heerlijk en hoewel het druk is, is het toch ook weer rustig, omdat ze elkaar bezig houden. Een weekend vol gegiechel, stapelbedden (tot grote vreugde van de kinderen, ze stuiterden als vanouds door het bed, maar toen opa erbij kwam zitten, gingen ze zo braaf slapen), ijsjes, kuilen graven, vliegeren en trampoline springen. Ik laat de foto's voor zich spreken! Want je dacht toch echt niet dat ik het bij twee foto's zou houden he? :) Voor een summiere uitleg: scroll helemaal naar beneden. 

1. Mijn mooie neef en nicht! ;) | 2. Dagelijks terugkerend ritueel (okee, het waren maar twee dagen): samen door het zand rollen en springen | 3. Meer zandpret! | 4. Plezier met papa | 5. Met de hele clan naar de strandtent | 6. Vier van de zeven | 7. Spot mobiele oma op de achtergrond! ;) | 8. Twee nichtjes | 9. Jump! | 10. Zoek de vlieger | 11. Broer en zus (die vier handjes op een rij, hoe lief!) | 12. Bootje | 13. Bergje | 14. Glijbaan springen is het nieuwe zand smijten | 15. Happy birthday oma! 

25/52

'A portrait of my children, once a week, every week, in 2014'

Mare: As seen by her brother, all photography credits go to Morris

Morris: Fathers day gift! :) 

Na de 1362 foto's (ja echt) die ik op vakantie nam, had ik die week erna meer aandacht voor de was en het aan kant krijgen van ons huis. Dus ik heb deze week een beetje vals moeten spelen. De foto van Morris hoort technisch gezien nog bij de week ervoor (ach ja, wat is één dag verschil) en de foto van Mare is door Morris gemaakt. Hij vindt onze camera reuze interessant en als hij em in zijn handen krijgt, maakt hij ook direct een stuk of honderd foto's. En waar ik vooral de kinderen fotografeer, is het repertoire van Morris stukken veelzijdiger. De katten, het speelgoed, zijn beker, de vloer, de televisie, het plafond en ook af en toe zijn zus. Aan deze foto kon ik niet voorbij gaan, die verdient toch een podium? 

Hieronder nog een paar foto's die ik wel echt zelf maakte. Met behulp van aardbeienhaarspray en een roze borstel heb ik Mare zover gekregen dat ik nu regelmatig haar haar mag borstelen zonder dat ze al te veel weerstand biedt. En dan gaan we ook maar gelijk all the way, dus het lijkt erop dat de haarspeldjes ook hier hun intrede gaan doen. Bij de H&M kozen we nog wat nieuwe uit. Ik koos het strikje op de foto, Mare werd door een onweerstaanbare magnetische kracht naar de Hello Kitty speldjes gezogen. Wat is dat toch met meiden en Hello Kitty? Vooruit, ik ben de kwaadste niet, Mare kreeg haar Hello Kitty speldjes. Ze koestert ze alsof ze ingelegd zijn met diamanten en wil ze dus ook niet in (ehm hoera?) want ze moeten veilig opgeborgen worden in haar Hello Kitty handtas. Natuurlijk. 

22, 23 + 24/52

'A portrait of my children, once a week, every week, in 2014'

Mare: Picking flowers | Beachy look | Making friends with the donkeys

Morris: Taking a walk with dad | Canoeing | Master of the lake 

Gaan er weken voorbij dat ik amper leuke foto's heb om uit te kiezen (wat soms leidt tot een paniekerige poging aan het einde van de week om toch nog die ene foto te maken, overigens meestal niet heul erg succesvol, de mooiste foto's overkomen me), had ik deze weken zoveel materiaal dat het bijna onmogelijk was om een keuze te maken. Bij deze: een aantal vakantiekiekjes. Maak er verder niet al te veel woorden aan vuil, de uitgebreide verslagen staan uiteraard al online. 

Camper adventures | Part 4 | Midi-Pyrénées

De fotospam al zat? Wees gerust, dit is het laatste deel. Kun je er geen genoeg van krijgen? Geen zorgen, eenmaal thuis ben ik heus niet gestopt met fotograferen. Vanuit Spanje zochten we een laatste stop voordat we echt flink kilometers richting huis gingen maken. Dat werd een klein plaatsje in de Midi-Pyrénées. Dat klinkt heel bergachtig en avontuurlijk, maar de Midi-Pyrénées is een grote streek en in het noordelijke gedeelte van de streek is er geen berg te zien. Wel heuvels, en dat is al erg genoeg als je zo dom bent om in de hitte je fiets te pakken. We belandden bij een Nederlands stel, die hun geluk in Frankrijk hadden gezocht. Ze hadden een chambre d'hôtes, maar ook een veldje waar je je camper op neer kon zetten. Heerlijk om in het Nederlands te kunnen overleggen over de bocht die we langs de schuur moesten nemen om het veld op te rijden. Dat was in het Frans toch wat moeizamer gegaan. We haalden de bocht en parkeerden naast Ricard en Yogi, de ezels. Die je overigens veelvuldig terug zult zien in deze fotoserie. Het leek wel of ik allen foto's had van de kinderen, wel iedere keer met een ander outfitje aan, en de ezels. Eigenaar Coen (Morris was best wel weg van Coen, what's in a name) kwam gelijk met een opblaasbadje aanlopen, want het was best wel warm. Dus stoeltjes uitklappen, de kinderen het bad inkieperen en 's avonds aanschuiven bij Ilse, de gastvrouw, die ook nog eens lekker bleek te kunnen koken. 

Kijk nou hoe heerlijk kneuterig en Pippi Langkous dat eruitziet. Beats de viersterrencamping met animatie anytime. De animatie werd hier verzorgd door de beesten: de ezels uiteraard, hond Lina en een berg katten. Her en der waren speelhoekjes verscholen in het groen en ook binnen was een hele lading boekjes, autootjes en poppen te vinden. De tweede dag besloten we het avontuur iets verderop te zoeken en naar een meertje in de buurt te gaan. Het was pinkstermaandag dus heel de omgeving was uitgelopen om op het strandje te hangen en een duik in het koele meertje te nemen. Morris en Mare rommelden wat aan met zand en water en spotten uiteraard weer de glijbaan.

Daarna was het uiteraard weer tijd om de ezels te voeren en voor een bakje kwark maakte Mare ook altijd wel wat tijd vrij in haar schema. Voor niet veel meer dan dat overigens, want wat is dat een slechte eter als alles anders is dan anders. Brood kregen we er met geen mogelijkheid in, fruit af en toe, en zuivel en warme pasta- of rijstprak ging wel okee. En dat de chips, ijsjes en koek een andere wikkel hadden maakte dan natuurlijk weer helemaal niets uit. Je bent een peuter of je bent het niet.

Omdat het vanaf de Midi-Pyrénées nog een flink eind rijden is, was het plan eigenlijk om de volgende dag al te vertrekken, maar we konden het niet laten en bleven nog een dag langer. We hadden immers nog helemaal niet gefietst en reden al wel anderhalve week met twee fietsen rond. Dus... So far, so good. Het plan was als volgt: langs twee wijnboederijtjes fietsen, wijn kopen voor het thuisfront en weer terug. Alleen hadden we allebei niet zo goed opgelet bij de uitgebreide uitleg van Ilse (sorry Ilse) en de foto die Coen met zijn mobiel van de kaart had gemaakt was ehm... niet zo duidelijk. Dus zijn we op goed geluk gaan rijden. De eerste wijnboerderij was vlakbij en was zelfs voor ons moeilijk te missen. Met ons halfbakken 'middelbareschoolFrans' kochten we een paar flessen wijn van een oude wijnboer en bonden deze onder de snelbinders. Op naar de volgende boerderij. Dat was een wat groter raadsel, dus besloten we maar 'gewoon' een rondje te gaan fietsen. Juist. Heuvels. Oh ja. Halleluja voor de fiets van oma Ineke met versnellingen zodat ik nog enigzins fatsoenlijk omhoog kon komen. Arme Coen had minder geluk, want die reed op mijn fiets en daar kom ik bij het stoplicht al amper mee weg, laat staan dat ik er graag Franse heuvels mee op zou fietsen. Vergeet ik bijna te zeggen dat de omgeving best wel mooi was, voor zover we die tussen het puffen en steunen door meekregen. Compleet met wijngaarden, groene velden, wilde herten en op zo'n beetje ieder boerderijtje een kasteeltorentje. Na een kilometer of tien hielden we het voor gezien en besloten we dat we beter sportief konden doen in het zwembad op het kampeerterrein. Voeg daar ijs en ezels (uiteraard) aan toe en iedereen was weer tevree. 

Okee, dan sluit ik deze fotoserie af met wat reclame: zie Les Escaliers als je ook eens naar bovenstaand adres wilt, twee foto's van de terugreis en een laatste anekdote. Op de allerlaatste camping waar we verbleven, vlak boven Parijs, dachten we even snel te parkeren voor de nacht. Eigenaar van de camping was er niet, maar zei ons zelf een plek uit te kiezen en de volgende dag te betalen. Zo gezegd, zo gedaan. Aan de rand van de camping spotten we een paar lege groene veldjes langs een klein stroompje. Mooi plekje voor ons dachten we en we reden vol vertrouwen het grasveld op. Een klein stukje, want al snel zat de camper muurvast. Een leuke attractie voor de overige kampeerders, want al snel verzamelden zich enkele mannen met goede raad. Maar duwen hielp niets. Planken onder de wielen ook niet. Het verhaal eindigde met een shovel die tevoorschijn werd getoverd om de camper uit de modder te trekken. Uiteindelijk maar gewoon op het grindpad gekampeerd. And on that bombshell... goodnight!

Camper adventures | Part 3 | Cataluna

Okee, in Spanje waait het dus ook. Maar net aan hard genoeg voor Coen om te surfen en nu ja, wij krijgen een gratis scrub zullen we maar zeggen! ;) We promoveerden van camperplaats aan het strand naar een heuse camping aan het strand. Dankzij Coens briljante 'even-op-het-surfforum-kijken-of-iemand-een camping-weet-actie'. De camping die ik uit het gidsje plukte leek namelijk midden in Roses te liggen. Een typisch Spaans kustdorp: boulevard, palmbomen en heul veul lelijke hotels. En een speeltuin op iedere hoek van de straat. Morris en Mare zijn uitgerust met een speeltuinradar. Die spotten gerust op een kilometer afstand een stoffige wipkip tussen alle chaos van de stad. Ze zitten gelijk rechtop in de stoelen: 'Een speeltuin, een speeltuin!' Na forever rondgereden te hebben tussen die gruwelijke blokken beton bereikten we eindelijk de camping en kozen we een plekje vlakbij de strandopgang. Het echte campingleven begon hier op deze camping: de was ophangen tussen twee boompjes, de vaat doen tussen bruinverbrande opa's en oma's (de gemiddelde leeftijd op de camping lag rond een jaar of 70), met je handdoekje onder de door sterren verlichte hemel nog even snel naar de douche lopen... Ook de kinderen voelden zich hier thuis... een beetje scharrelen rond de camper, veel surrogaatgrootouders en het strand op een minuutje lopen. Coen had niet voor niets de halve camper volgestouwd met surfspul... iedereen blij! 

De camping lag aan een smal kanaaltje en toen Morris erachter kwam dat er bootjes verhuurd werden was hij niet te stuiten. Er moest gevaren worden. Met papa in een gele kano rondpeddelen. Een half uurtje was niet genoeg en we moesten Morris met geweld uit de boot verwijderen en beloven dat hij de volgende dag weer een uurtje het water op mocht. De volgende dag werd het avontuur alleen nog maar spannender, want toen sprong er een vis uit het water, in de boot, voor de voeten van Morris. Paniek! Maar wel een goed verhaal. Het is zo ongeveer het eerste wat Morris en Mare vertellen als gevraagd wordt naar de vakantie. Camper, strand, natuur? Nee joh, die vis! 

En kijk Mare braaf staan te wachten met haar Hello Kitty tas in haar armen. Die tas, dat is een verhaal apart. Waar Mare gaat, gaat haar tas. Het ding weegt wel een kilo en zit vol schatten: speelkaartjes van een Nijntjespel, stenen, schelpjes, armbandjes, een klein roze knuffelkonijntje and so on and so on. De tas gaat mee naar het strand, naar bed, ligt op tafel tijdens het eten en ze houdt em op schoot als we rijden. Oh wee als de tas kwijt is, dan verkondigt Mare dat luidkeels met een goed gevoel voor drama: 'Mijn taaaassss! Waar is mijn taaaasss?' Omdat er niet de hele dag gevaren kon worden, gingen we ook nog maar weer eens naar het strand. Wat naar... Mooi om te zien hoe Morris en Mare steeds vrijer worden. Piepen ze in het begin nog wat over de temperatuur, zand en wind... een paar uur later zitten ze van kop tot kont onder, rennen ze door het water en zoeken naar hartelust schelpen. 

Ook op de camping vermaakten ze zich prima. Chillen in de camper, meehelpen met het ophangen van de was, klauteren en schommelen in de speeltuin, een ijsje halen bij het restaurant, samen geinen in het stapelbed... Dikke pret. Dat laatste was overigens in het begin best grappig, Morris en Mare die spook speelden en in canon kinderliedjes zongen, maar ging van kwaad tot erger. Op een gegeven moment lagen ze om half twaalf nog te giechelen. Zucht... Mare toch weer in het onderste bedje leggen (wat ook als opslag gebruikt kon worden) hielp iets, maar de kinderen hebben nu de smaak te pakken. Morris heeft zijn zinnen gezet op een stapelbed in zijn slaapkamer, waar hij dan samen met zijn zus in kan liggen. Op school heeft hij alvast een werktekening voor ons gemaakt! ;)

Aan al het goede komt echter een eind, dus we maakten ons weer klaar voor vertrek naar de Midi-Pyrénées. Tot grote verbazing van de bejaarden om ons heen. Het werd toch net warmer weer? Ehm ja, maar we moesten ook nog heel Frankrijk door om de camper weer op tijd af te leveren. Maar goed, als je drie maanden blijft, dan is drie dagen peanuts... ik snap het. One day, als we 65 zijn, dan blijven we wat langer. :) Voor nu, back to France it was! Binnenkort het laatste gedeelte vakantieverslag online!