Week 12: Keihard

Gezellig even verven, kan voor twee kinderen heel verschillend uitpakken. Morris zat braaf aan tafel met zijn verfschort aan. Net een peuter op anabolen, zo'n smal mannetje in een soort vuilniszak. Het is dat Morris nogal gecharmeerd is van de raketjes die erop afgebeeld zijn. En dat ik achteraf zijn kleren niet direct bij het oud vuil hoef te gooien. Dat kindertoververf niet zo gemakkelijk uit kleding te toveren is, heb ik namelijk al eerder ondervonden. Morris had best plezier in het verven (voor een minuut of vijf althans) en kwam redelijk ongeschonden uit de strijd. Op een neonoranje kindi (sorry, te flauw voor woorden, maar kon het niet laten) na dan...

Mare daarentegen. Dat kleine portretje stribbelde vanaf het begin al tegen. Een schort, daar begon ze niet aan (can't blame her, erg fashionable zijn ze niet). Romper uit en aan de slag dus. Al gauw werden de kwasten opzij geschoven en doopte Mare enthousiast haar vingers in de verf. Het lachen zou haar echter gauw vergaan. Binnen een paar tellen zat ze te brullen. En niet zomaar, nee 'Mare-style'. Vuurrode wangen, hoofd in haar nek, lange uithalen... En ik maar foto's schieten. Die arme ziel heeft wel tien minuten hartverscheurend zitten snikken voordat mama haar mee naar boven nam voor een warm bad (waar ze zich in eerste instantie ook nog woest tegen verzette, totdat ze ontdekte dat ze door wild met haar beentjes te spartelen een waar golfslagbad kon creëren). Alles voor een goede foto. Keihard die moeder.